miércoles, 27 de junio de 2012

54th step

Así que... seis meses. Eso supone medio año, no puedo equivocarme en una cuenta tan sencilla ¿Ves? Esto no puedes replicármelo.

Pero está bien, me gusta pensar que nadie es perfecto o que complico demasiado lo que es sencillo a mas no poder.

¿Hablemos de los comienzos? No... lo he hecho tantísimas veces... Podemos hablar mucho antes que eso, aunque de ahí solo conocería mi punto de vista. En fin, expongamos los hechos.

Me falta aun mucho tiempo para saber el momento exacto en el que me enamoré de ti y las veces que te he quitado de mi cabeza, pero recuerdo cuando comencé a sentir la necesidad de cuidar a un idiota como tu, quien predicaba todos los días lo que quería oír en boca de otros, bien, eso lo entiendo, a todos nos hace falta un poquito de autoestima de vez en cuando.

La noche exacta en la que pasó fue... fue horrible, fue una noche para no recordar, abundaba lo bizarro y las decepciones. Recuerdo mi figura tumbada en el patio, consumiendo cigarros uno por uno como si fueran mi sustento de vida, dios mio, que aburrida estaba, y que de problemas había por todos los lados, aun así estaba demasiado borracha como para ponerme a pensar en los demás... a saber que les iba a decir.

Recuerdo que estaba berreando... cualquier canción de Tool y viniste a mi lado. En primer lugar me resultó raro y decepcionante puesto que no tenias donde ir después de ver el panorama (a día de hoy no me extraña). En fin, actuar, di tus cuatro gilipolleces de siempre y vuelve a tu burbuja opaca por el humo del tabaco. Sin embargo te quedaste toda la noche conmigo, compartiendo matices que tenías bien escondidos y, maldita sea, claro que me iba a enamorar de ti.

¿Luego quien era yo para que sintieras lo contrario? En fin, olvidemos todos esos asuntos de los sentimientos y cuidemos a este ser.

Y ya sabes como se ha ido reforzando con paciencia.

Ahora que lo pienso, creo que ya lo sabíamos. Sino no habría pasado tan rápido. En tu subconsciente sabías que yo estaba enamorado de ti y yo sabía que tu sentías lo mismo por mi. Supongo que, excusando la voz de la razón llegamos a pensar que era un hecho imposible.

Si lo piensas... todo ha sido gracias al alcohol.

Empezamos a hablar por el alcohol, nos confesamos el uno al otro por el alcohol y, la última vez fue la única que nos hablamos sinceramente el uno al otro.

Fue hermoso... pero son recuerdos que temo que mi memoria borre poco a poco, como muchas borracheras de antaño.

Yo no quiero olvidar ni un segundo de estos seis meses contigo.

Y no quiero olvidar nada de lo que nos siga pasando.

Nada.


jueves, 21 de junio de 2012

53rd step

Casi medio año ya... el cual se me ha pasado tan veloz que ni me ha dado tiempo a salir el típico estado que tiene uno los primeros días de la relación, es más, creo que en ese aspecto he ido a peor, ya que mi sangre es una especie de kool-aid.

Lo que suele ser normal para mi es despachar la relación cuando ha llegado a mitad de un aniversario. He tenido los primeros besos, las primeras discusiones, el sexo ya es casi un requisito en cada cita y, finalmente he alcanzado la rutina de ser la princesa que iba a buscar al príncipe azul a su casa.

Y darme cuenta de que de princesa nada, soy la madre de ese tipo.

Cuando yo termino una relación no suelo demorarme bastante en las explicaciones "mira, no veo que esto vaya a ninguna parte y no creo que las cosas cambien." y ya está, todo está dicho.

Ahora que lo pienso, es la peor manera posible.

Pero... desde que decidí dar el cambio a darle una oportunidad a lo que no está bien visto me siento... mucho mejor. Mantuve una inexistente relación de nueve meses y, tristemente, la que mas me ha llenado hasta la fecha. Y de hecho pensaba que era así porque no veía a esa persona pero creo que me voy a tragar mis palabras de hará un año ya.


Estoy muy contento con esta situación, muy muy contento. Me da la vida que necesito, porque se que aunque las cosas vayan mal en casa, yo siga sin trabajar ni estudiar y todo el mundo me odie o me tome el pelo yo sigo sonriendo porque considero que soy el ser mas afortunado de la tierra.


Es solo que... maldita sea, me haces demasiado falta.


¿A quien diantres tendré que rogarle para que nunca me dejes?

martes, 19 de junio de 2012

52nd step

Siento como si todo lo que hiciera hoy en día molestara a un grupo considerable de personas, y a estas alturas no tengo ni idea de lo que hacer.

Explicarme sería una tontería ya que a nadie le importa en absoluto, no hay compasión para las personas como yo. Aunque tampoco la quiero, solo serían mentiras y mas mentiras.

¡Estoy cansado de que me mientan! De que me pongan una buena cara y al darme la espalda poder escuchar las peores palabras posibles... ¡No es culpa mía que me guste esa persona! Es como es y esa forma de ser me atrae por... no tengo ni idea, no comprendo lo suficiente el cuerpo humano para poder hacer una suposición acertada.

De algunas personas me lo esperaba, pero de otras no. Pero bueno, es la historia de siempre, se repite tantas veces que ya hasta puedo saber los diálogos que me van a dar, puros guiones sin ninguna clase de sentimiento. Palabras vacías que no van a significar nada para mi, vacías como esas personas.

Yo no tengo la culpa de la soledad de las personas, no beso a mi pareja para recordároslo. ¿Quien os ha dado permiso para meteros en mi relación como para que os importe? Si no estáis dentro bien podéis ignorarlo en vez de gruñir a cada carantoña. O que pasa, que en el caso de que no fuera yo, sino vosotros, no le haríais ni un mimo a esa persona.

Y me estoy controlando, mucho. ¡Maldita sea! Se controla hasta él y creerme, es mucho peor que yo.

¡Pero me da igual porque me encanta!

¿Por que estoy molesto? Quizás porque no me muestro con mi pareja como realmente me gustaría por respeto a los corazones rotos pero, como suelen decir, ojo por ojo. A mi un refunfuño a cada beso que le doy no me supone ni una pizca de comprensión. Yo he tenido mis épocas y si, comprendo que lo que menos apetece es ver a dos tortolitos pero ¿Y que? Ni que tuviera que ver conmigo, que hagan lo que quieran.

Ni esta historia tiene que ver con vosotros.

Esta es una relación que tiene un cupo máximo de dos personas.

sábado, 9 de junio de 2012

51st step

Hey...

Me gustaría conocer esa clase de detalles antes de enterarme de ese modo... no se, tener una charla sin necesidad de estar ebrios los dos.

Normalmente soy yo quien te hablo y después me disculpo por tener que malgastar una cita contándote lo irritado que estoy por ciertos asuntos mientras que permaneces escuchándome.

Me siento un tanto egoísta porque pienso que no te he dado la oportunidad de decir la mas mínima palabra cuando yo quiero escucharte, me interesa todo lo que tienes que decirme por muy absurdo que sea, pues me siento alguien útil para ti.

O es que tengo complejo de inferioridad constante o siempre te he visto una persona mejor que la mía, mas inteligente, con mas cultura, menos... idiota.

No creo que te equivocaras tantas veces como yo.

Y aun con esas no quieres verlo o no te das cuenta del valor tan alto que tienes mires por donde lo mires. Me tienes totalmente enganchado porque quiero saberlo todo de ti, que piensas ante tal asunto, como reaccionarías  en cualquier situación ¡Todo!

Quien ha tenido el atrevimiento de reemplazarte es que no necesitaba saber de ti, pues, para tener un perro más ¿Para que saber sus inquietudes? Lo importante es que sea fiel a lo que le conviene. Soy inmensamente feliz por ver que has tenido la capacidad de abrir los ojos y lo has hecho por ti misma, y no, no ha sido demasiado tarde, ha sido en el mejor momento posible.

No quiero que nadie te haga dejar de sonreír, ven a mi lado si eso sucede. Yo te protegeré de todo lo que te puede hacer daño, pues un golpe más o uno menos puedo ser capaz de soportar... De todos modos esto es culpa mía, pero me da igual, te tengo a mi lado y eso me vale para poder recomponerme a cada amago.

De la misma manera que tu me tienes y me tendrás.

El paso 50 está oculto hasta que aprenda a contar. Y... créeme, hablaremos de esto, pero no de blog en blog, sino en nuestra próxima cita.

lunes, 4 de junio de 2012

49th Step

We maakten deel uit van een groot rijk dat we hadden gemaakt. Onafscheidelijk, krachtig. De perfecte broederschap.

Ik had altijd een bijzondere inspanning om u te beschermen tegen slechte mensen, ik was goed. Maar in een moment van zwakte ben ik gestopt op zoek naar jou.

Ik dacht dat je sterk genoeg om jezelf te bescherm om u, heb geprobeerd om hoop te hebben van denken, die zou wel eens.

U verdient een gelukkig finale. Als ik niet had opsluiten zijn mond mijn zus  zou voortzetten met mij.

De wereld dankt ons dat gelukkig finale.